LIVE IN LEVI'S โปรเจคล่าสุดจากแบรนด์ยีนส์ที่มีตำนานตั้งแต่รุ่นพ่ออย่าง LEVI'S ที่ล่าสุดได้เปิดตัวโปรเจคที่ต้องการนำเสนอความเป็นตัวตนของคนในมุมมองและการใช้ชีวิตที่ไม่เหมือนใคร ซึ่งได้ "พี่แอ๊ะ" ชาติฉกาจ ไวกวี เป็นคนดูแลโปรเจคนี้ทั้งหมดตั้งแต่เริ่มต้น โดยเค้าต้องการให้โปรเจคนี้เป็นการจุดประกายทางความคิด การกล้าแสดงออก การทำสิ่งที่แตกต่าง มีความเป็นตัวตนที่ชัดเจนและมีสไตล์ไม่เหมือนใครเฉกเช่นเดียวกับแบรนด์ยีนส์เก่าแก่นี้ ซึ่งผลงานโปรเจคใหญ่ในครั้งนี้ของ LEVI'S จะเป็นอย่างไรนั้นเรามาเจาะลึกกับเจ้าของโปรเจคนี้กัน
สวัสดีครับพี่แอ๊ะช่วยแนะนำตัวพร้อมกับพูดถึงโปรเจค LIVE IN LEVI'S นี้หน่อยครับ
ชื่อ ชาติฉกาจ ไวกวี ชื่อเล่นชื่อแอ๊ะ เป็นครีเอทีฟ เป็นผู้กำกับหนัง เป็นอาจารย์ เป็นช่างภาพ เป็นหลายๆอย่างในตอนนี้ครับ
สำหรับโปรเจค Live in Levi’s นี้ ผมรับหน้าที่เป็นครีเอทีฟหรือเรียกง่ายๆว่าเป็นพ่องานของโปรเจคนี้ทั้งหมด คิดตั้งแต่เรื่องว่าโปรเจคนี้จะทำอย่างไร คิดเรื่องกติกา คิดเรื่อง Mood&Tone คิดเรื่องที่ว่ามันจะย้อนแยงยังไงหรือหาความหมายยังไงเรียกว่าเป็นมันสมองทั้งหมดของโปรเจคนี้ครับ
เข้ามาโปรเจคนี้ของลีวายได้อย่างไรครับ
การเริ่มโปรเจคนี้จริงๆแล้วเริ่มจากก่อนหน้านี้ทำหนังโฆษณาให้ลีวาย ถ่ายภาพนิ่ง ถ่ายภาพแฟชั่นให้ลีวาย จนวันหนึ่งลีวายเขาได้มองหาคนที่เป็นลีวาย เราก็เลยรู้สึกว่าเขากับเรามันทำงานลิ้งค์กันไม่ต้องพูดกันเยอะ เลยพยายามจะอยากทำให้ลีวายเป็นอย่างที่เราได้เห็นที่เมืองนอก เพราะผมเห็นว่าถ้านึกถึงยีนส์อยากให้นึกถึงลีวายเป็นอันดับแรก เลยได้มาคุยกันอย่างจริงจัง ว่าผมอยากจะทำเป็นโปรเจคยาวๆไปเลยดีกว่ามาแค่ถ่ายรูปให้ ทำโฆษณาให้ ซึ่งผมคิดว่าการที่เราจะเปลี่ยนภาพลักษณ์หรือคอนโทรลอะไรมันต้องทำระยะยาวจริงๆภาพลักษณ์มันจะได้ไม่หลุด ผมเลยเริ่มจากโปรเจคลีวายเดอะซีรีย์นี้ก่อน โดยเริ่มจากการทำหนังสั้น ต่อจากนั้นก็จะมีงานอื่นตามมาอีก ก็เลยกลายเป็นแบรนด์ที่ผมรักที่สุดที่ผมทำให้ในตอนนี้
กับการนำเสนอผ่านทางซีรีย์นี้พี่ได้ใช้ไลฟ์สไตล์หรือความเป็นตัวตนของพี่มาทำงานชิ้นนี้บ้าง
ลีวายเป็นงานใข่ในหินของผม หรือเรียกอีกอย่างคืองานปล่อยของ ยกตัวอย่าง วิดีโอที่ประกวดหรือหนังสั้นมันคือสิ่งที่เป็นอาวุธลับของผม อย่างเช่น การถ่ายทำวีดีโอที่ผมใช้กล้องมือถือเป็นอุปกรณ์การถ่ายทำ ผมทำในสิ่งที่ลูกค้าเจ้าอื่นกังขาว่าจะทำได้หรอ แต่ทางลีวายให้อิสระกับผมมากในการทำโปรเจคนี้ ผมจึงสามารถที่จะเอาสิ่งที่ผมอยากจะทำมานานแล้วมาใส่ไว้กับโปรเจคนี้ทั้งหมด ซึ่งจริงๆแล้วคนที่เขาเสพแฟชั่นจริงๆเขาอยากให้ไลฟ์สไตล์มากกว่าการที่มาดูคนใส่เสื้อผ้ายืนเก็กหล่อ
สิ่งที่คาดหวังหลังจากที่โปรเจคนี้ได้นำเสนอออกไปแล้ว
ก็หวังไว้ว่าจะมีวงดนตรีเข้ามาสมัครกันเยอะๆ และก็หวังว่าอยากเห็นวัยรุ่นสนุกกับการแต่งตัวและมีชีวิตที่สนุกขึ้นโดยที่ไม่ต้องอยากเป็นใคร ซึ่งโปรเจคนี้ผมได้เขียนและเสนอมาตลอดว่าโลกนี้มีคุณแค่คนเดียวและเราไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นใคร ซึ่งสิ่งนี้ผมจะย้ำสิ่งนี้ให้อยู่กับแฟนๆของลีวาย ว่าแบบประกวดดนตรีคุณก็ไม่ต้องเล่นเพลงคนอื่นหรอก คุณก็เล่นเพลงของคุณเอง ผมพยายามลิ้งค์ตรงนี้ให้เหมือนกับว่าเราปลูกต้นไม้อยู่มันจะค่อยๆเป็นค่อยๆไป โดยไม่หวังอะไรมากมายและรวดเร็ว แต่หวังแค่ว่าวัยรุ่นจะเป็นตัวของตัวเองและสนุกอย่างมีสไตล์
ต่อจากนี้พี่อยากให้ซีนของวัยรุ่นไทยหรือนักดนตรีไทยเป็นอย่างไรบ้าง
เอาความฝันสูงสุดเลย ผมอยากให้นักดนตรีไทยไม่มีการ Cover เพราะว่ามันเหมือนกับว่าคุณแกล้งเป็นคนอื่น เราอยู่ในโลกยุคปัจจุบันมันแคบมาก มันมีอินเทอร์เนท มันมีที่ๆจะให้คุณเกิดมากกว่าที่จะให้คุณเป็นคนอื่นที่สามารถที่จะเป็นตัวของคุณเองได้โดยไม่ต้องตามใคร แต่มันน่าตลกไหม ที่คุณพยายามจะเป็นเหมือนคนอื่น อันนี้ผมพูดตรงๆเลยนะถ้ามันจะดูแรงไปหน่อย คือ เรามีเงินกินข้าวจากการเล่นเพลงคนอื่น เฮ้ย!มันไม่น่าภูมิใจนะ ซึ่งความจริงเราเป็นคนเล่นดนตรีเก่งมาก แต่ไม่มีเพลงของเราเลยสักเพลง ทำไมเราไม่เริ่มคิดอะไรแบบนี้ล่ะ มันควรจะเริ่มคิดกันใหม่ ผมอยากให้มีร้าน มีบาร์บางบาร์ที่สามารถให้นักดนตรีเอาเพลงของตัวเองมาเล่น หลังจากนี้ผมว่าน่าจะมีการเปลี่ยนแปลง เราต้องดื้อในสิ่งที่ควรจะดื้อ ยืนหยัดและเชื่อมั่นมัน มันไม่ใช่เป็นขบฏแต่มันคือการศรัทธาในตัวเอง พอกันทีที่จะมาเล่นเพลงคนอื่นหรือทำท่าทำทางเหมือนวงอื่นๆ
วัยรุ่นสมัยนี้กับสมัยของพี่มันแตกต่างกันอย่างไรบ้าง
ผมจะรักผู้หญิงสักคนหนึ่งผมต้องเขียนจดหมายแล้วก็นัดว่าวันนี้จะต้องโทรไปกี่โมง เวลาผมจะนัดกับเพื่อนไปไหนก็ตามไม่มีใครสามารถที่จะมาสายแล้วก็บอกว่าออกจากบ้านแล้ว ตอนที่ผมเรียนอาจารย์ที่สอนผมไม่เคยมาอ่อนข้อให้เวลาที่จะอ้างว่าเครื่องพริ้นต์เสีย คือผมรู้สึกว่าวัยรุ่นในยุคผมกับวัยรุ่นในยุคนี้สิ่งที่ต่างกันมากคือ วัยรุ่นยุคนี้มีข้อแม้เยอะ การอ้าง ข้อแม้ในชีวิตของเด็กยุคนี้มีมาก อย่างที่ผมเองคือการที่ไม่มาเรียนเพราะน้ำมันรถหมด มันเป็นเหตุผลที่งง มันเป็นสิ่งที่ผมเก็บไปคิดเลยนะว่านี่อยากมาเรียนจริงๆหรือเปล่า พ่อแม่จ้างมาเรียนหรือเปล่า และอีกรายนึงที่ผมเจอคือช่างภาพเป็นลูกคนรวยขอเลิกกอง เพราะว่าฝนตกแล้วไฟดับ ซึ่งนี่คือวิธีการแก้ปัญหาของเขา ซึ่งมีวิธีกหารแก้ปัญหาที่น้อย แต่สิ่งที่เด็กในวันนี้มีก็คือความซ่ากว่ารุ่นก่อนๆเยอะ
พี่อยากจะชี้ทางให้กับเด็กๆรุ่นใหม่ยังไงบ้างถ้าเค้าเห็นพี่เป็นทั้งรุ่นพี่ เป็นอาจารย์ และเป็นไอดอลของเขา
ผมมองว่าถ้าเขามองผมเป็นแบบนั้น เขาก็น่าจะรู้แล้วล่ะ เพราะว่าผมมีคนเดียวในโลก ชาติฉกาจ ไวกวี มีคนเดียวในโลก "และพวกคุณทุกคนก็มีคนเดียวในโลก เพราะฉะนั้นพวกคุณจงทำในสิ่งที่มีสิ่งเดียวในโลกและเป็นสิ่งที่เป็นตำนาน" หยุดสิ่งไล่ตามตำนานที่คนอื่นเขียนแต่จงเขียนตำนานของคุณเองให้คนอื่นตาม ผมคิดว่านี่คือวิธีที่ดีที่สุด
อะไรเป็นแรงบันดาลใจให้พี่คิดเรื่องนี้ขึ้นมา
เป็นเพราะว่านี่ก็เป็นเวลา 12ปี แล้วที่ผมเป็นอาจารย์สอนหนังสือมา อยู่ในวงการมา 12ปีเท่ากัน สิ่งที่ผมเห็นคือวัยรุ่นไทยมีความสุขกับการเป็นคนอื่นเยอะ เราเลยรู้สึกว่าการวิ่งตามคนอื่นนั้นมันเหนื่อย ตอนนี้ทุกคนดังง่ายคือคุณแค่ทุกคนตามดารา การแต่งตัวสวยๆมีคนตาม Instagram ก็คิดว่าเจ๋งแล้ว ไปเดินตามคนเด่นคนดังก็คิดว่าตัวเองมีตัวตน แต่สุดท้ายสิ่งเหล่านั้นมันคือเปลือกหมดเลย และมันจะหายไปในที่สุด ผมไม่อยากให้การดังทางลัดมันเกิดขึ้น ผมไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับพวกเขาเหล่านั้นหรอก แต่ถ้ามองดูดีๆ พวกเขาเหล่านั้นคืออนาคตของชาติ อีก 20ปีจะมีหนึ่งในเด็กๆเหล่านี้เป็นผู้บริหาร เพราะฉะนั้นมันควรจะมีวิถีทางอะไรที่สามารถชี้นำให้เขาเป็นผู้นำที่ดีกว่าการที่แบบ เฮ้ย เราทำทางลัดๆให้มันง่ายๆเข้าไว้เถอะ ยกตัวอย่าง เด็กๆที่ผมสอนหนังสืออยู่ตอนนี้ในปัจจุบันมีเด็กๆที่ถ่ายรูปดีและทำหนังดีๆน้อยลง เพราะพวกเขาคิดว่าการที่เขาไปปาร์ตี้ การที่เขามีรูปลงทำให้เขามีตัวตนมากกว่าการที่เขาจะไปทำงานให้ออกมาดีและมีคนยอมรับ เด็กปัจจุบันคิดแบบนี้ ความขยันและความพยายามน้อยลง เหมือนกับอยากเป็นดีเจก็เอาเพลงมาเปิดและก็ถือหูฟังโยกๆหรืออยากถ่ายรูปก็ถ่ายไปเป็นพันรูปแล้วมานั่งลบเอาและก็รีทัช ผู้กำกับที่สักแต่ว่าถ่ายหนังเอากล้องมาหมุนๆเบลอๆและก็บอกผมเพิ่งทำหนัง ซึ่งมันเป็นเปลือกทั้งหมดเลยมันไม่มีแก่น ซึ่งแก่นของมันจริงๆก็คือลองทำอะไรเองอย่างจริงจังดูสิ มันแต่ทำตามคนอื่นแล้วอะไรที่มันเป็นตัวเราล่ะ ตอนที่ผมอยู่เมืองนอกผมโดนดูถูกว่าคนไทยเป็นได้ทุกอย่างยกเว้นเป็นคนไทย เราต้องหาอัตลักษณ์ของตัวเรา สิ่งที่ผมหวังจากวันรุ่นอีกอย่าง คือ ต้องเลิกมักง่ายเพราะมันจะตายเร็ว รุ่นก่อนๆที่เขาอยู่กันนานเพราะมีความพยายาม เขาขยันและตัวเลือกเขาน้อย ผมว่าตอนนี้เด็กตัวเลือกเยอะ เช่น ถ่ายรูปไม่ได้ กูถ่ายวิดีโอก็ได้เพราะมันอยู่ในกล้องตัวเดียวกัน ถ่ายวิดีโอไม่ได้ ถ่ายรูปไม่ได้ งั้นกูแต่งตัวไปงานปาร์ตี้เลยและกัน เพราะกูแค่แต่งตัวอย่างเดียว มันเลยทำให้ความมุ่งมันมันหายไป
แสดงว่าวิดีโอที่พี่สื่อมาอยากจะแฝงการสอนให้กับวัยรุ่นเอาไว้ด้วย
ใช่ครับ ทุกๆงานของผมมันคือการสอน แต่เราก็รู้กันดีว่าคนไทยถ้าพูดเพราะๆมันก็ไม่ค่อยฟัง มันก็ต้องตบกันเบาๆหยิกกันเบาๆ พอแสบๆคันๆ ใครที่ดูแล้วรู้สึกว่าตัวเองเจ็บก็อาจจะเกลียดเราไปเลย หรือบางคนชอบก็ชอบไปเลยมันอยู่กับว่าเราจะพัฒนาได้ก็ต่อเมื่อเรายอมรับตัวตนของเราเอง ผมว่าถ้าเขายอมรับตัวเองไม่ได้เขาอาจจะโยนความเกลียดชังให้คนอื่นแทน ถ้าเขายอมรับตัวเองได้ก็จะบอกกับตัวเองว่า เฮ้ย! เรายังไม่เก่งนะ เราต้องพัฒนาตัวเอง นี่แหละคนแบบนี้จะเจริญ ตอนนี้เด็กไทยมันเป๋มาก
วิดีโอที่นำเสนอนี้ได้แรงบันดาลใจจากเรื่องจริงหรือสิ่งที่พี่คิดขึ้น
หนังทั้งห้าเรื่องของโปรเจค Live in Levi’s นี้เป็นเรื่องแต่งที่มาจากเรื่องจริง ผมเอาเรื่องราวของคนที่ผมรู้จักมาโยงกันให้มันเป็นดราม่า
หลังจากนี้จะมีผลงานอะไรอีกไหมครับสำหรับพี่กับลีวาย
มีแน่ๆครับ ก็จะมีหนังอีกสี่เรื่อง มีประกวดดนตรี และก็เปิดตัวลีวายวินเทจ ก็คงมีแคมเปญอะไรไปเรื่อยๆ ปีหน้าผมอยากจะมี Workshop ให้ความรู้ต่างๆ อย่าง Soul4Street ก็มีจัดกิจกรรมปั่นจักรยาน คือเราช่วยกันสร้างสรรค์สังคมโดยที่เราไม่จำเป็นต้องเป็นคนดีที่ต้องพาเข้าวัดวาอะไรแต่แค่ทำให้ไลฟ์สไตล์ของเราสร้างสรรค์ให้สังคมดีได้ก็พอ
อยากจะฝากผลงานอะไรต่อจากนี้บ้างครับ
อยากให้เปิดใจรับอะไรใหม่ๆ บางอย่างอาจจะไม่ใช่ทางอย่างที่คุณชอบ บางที่ผมว่าโลกมันกว้างมากถ้าเราเปิดรับอะไรเยอะๆและเราไม่ใช่คนโลกแคบตัวเราเองนั่นแหละจะพัฒนา ถ้ารับอะไรแค่มุมเดียวอยากเห็นแค่สิ่งที่อยากเห็น ชีวิตมันจะอยู่ยาก
ข้อมูลเพิ่มเติ่ม : LIVE IN LEVI'S
Photographer : Krirakrit Worawetkulsage
